کمی توضیح در باره ی فصل چهل و هفتم
در علاقه و محبّت پدران و مادران به فرزندان، این سخن رایج در بین مردم درست است که می گویند: فرزند، بادام و نوه، مغز بادام است. شدّت محبّت پدران و مادران به فرزندان- خصوصاً- در اولاد اولادان که نشانه جدّی تر شدن بقای انسان در ادامه نسل اوست، خود را نشان می دهد.
نکته بسیار مهمّی که در تربیت خود و اولاد و صالح و غیر صالح بودن هست، این است که: از طرفی بیشتر و بلکه غالب صفات در انسان، موروثی و به ارث رسیده از والدین و گذشتگان می باشند.
و از طرف دیگر فرموده اند که: واسطه بودن در کاری مانند انجام دادن آن است:
«مَنْ يَشْفَعْ شَفاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصيبٌ مِنْها وَ مَنْ يَشْفَعْ شَفاعَةً سَيِّئَةً يَكُنْ لَهُ كِفْلٌ مِنْها»
هر كه در امر خوبى وساطت كند،براى او از آن بهره اى است ،و هر كه درامر بدى وساطت كند، براى او نيز از آن بهره اى خواهد بود. (نساء:۸۵)
و نیز فرموده اند: اگر انسان شيوه وروش زیبا و یا زشتی را ایجاد کرده باشد، تا وقتی که به آن عمل می شود، نتیجه خوب یا بدِ آن نیز بهره او خواهد بود.
«أَيُّمَا عَبْدٍ مِنْ عِبَادِ اللَّهِ سَنَّ سُنَّةَ هُدًى كَانَ لَهُ أَجْرٌ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ عَمِلَ بِذَلِكَ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَيْءٌ »
هر بنده اى از بندگان خداروش وشيوه هدايتى رابنياد نهد، براى او اجر مثل اجر كسانى كه به ان عمل كنند ، باشد؛ بدون انكه از اجر آنها کم شود. از امام باقرعلیه السّلام (ثواب الأعمال: ۱۳۲)
لذا: خدای متعال می فرماید:
« تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى وَ لا تَعاوَنُوا عَلَ الْإِثْمِ وَ الْعُدْوان»
در نيكى و پاسداری(از خدای متعال) هميارى كنيد، و در گناه و تجاوز يكدگررايارى نكنيد.(مائده:۲)
پس: ما در اعمال زیبا و زشت فرزندان خود و نتایج آنها، که ناشی از صفات موروثی از ماست، سهیم و شریک هستیم. و این مطلب سهمگین اولاً هشداری است که ما خود بطور جدّی و خیلی جدّی به فکر اصلاح خلقیّات و رفتارهای خود باشیم و ثانیاّ هشداری است در مورد اهمیّت تربیت. وای اگر صفت زشتی از ما در نسل فرزندانمان باقی بماند که در آن صورت، ما متّهم ردیف اول تمام آن زشتی ها خواهیم بود و همینطور فرزندان ما نسبت به نسل های بعد از خود.
المستغاث بک یا صاحب الزمان!
