می توضیح در باره ی فصل چهل و هشتم
در خلقت الهی در حوزه زبان، کلمات حامل معانی و یا آینه ی معانی هستند؛ لذا: در آنها استعداد انتقال مقاصد و معانی به دیگران وجود دارد. حال در تسمیه فرزندان اگر برای آنان اسم زیبائی خصوصاً از نظر معنوی انتخاب شود، نام بردن از آن کودک با آن اسم خصوصاً اگر با توجه به معنا و یا مصداق انسانی عالی آن بوده باشد، تأثیر بی زحمت و به سزایی در تربیت او خواهد داشت. به ویژه اگر به حرمت صاحب الهی آن اسم، رفتاری شایسته با کودک شود، نورٌ علی نور خواهد بود.
و اما اهمیّت اسم از منظری دیگر: در حدیثی از امام رضا علیه السّلام و در قسمتی از آن فرموده اند که، انسان از سه جزء آفریده شده است: نفس، روح، و جسد «وَ خَلَقَهُ بِنَفْسٍ وَ جَسَدٍ وَ رُوحٍ »( الإختصاص: ۱۴۳)؛ نَفس همان نفس ناطقه، و نور وجود و همان نور ولایت است که حقیقتی است نورانی و غیر مادی که مصدر حیات، عقل، علم، قدرت است. و تربیت و تولیّت انسان به عهده همین بخش می باشد. دو جزء دیگر مادی بوده و ماده مظلمُ الذّات است و فهم و قدرت و حیات خود را از نور ولایت دارند. این جزء نورانی خود شعاعی از مقام نورانی یکی از اسماء الله است که در صورتی که انسان به هر ترتیبی نسبت به آن اسم آگاهی پیدا کند، می تواند با مواظبت به آن مدارج کمال را به سرعت طی کند. راه علمیِ شناخت اسمی که انسان تحت تولیّت آن است، براساس عدد اسم شخص و اسم مادر اوست، و در این میان اسم اعظم کسی که نام او حسین یا امیرحسین و نام مادرش فاطمه است، بی نظیر است.
