کمی توضیح در باره ی فصل چهل و پنجم
خوب زندگی کردن، هنر است و از رفتارهای لازم و اصلی در ساختن زندگی خوب، زندگی کردن با شکر است. توجّه به داده های خدای متعال که اوّلی و اصلی و گرانبهاترین آن ها نعمت وجود و حیات و قیمت نداشتن آنست، دل را آرام، و کام را شیرین، و نفس را سیر کرده و آن را از آزار حرص و طمع باز می دارد. یافتن این معنا که در هر نعمتی، انسان مدیون و رهین منّت الهی است، و نیز حسنی در او نیست ، مگر آنکه صنع خدای متعال است ، او را عاجز از به جا آوردن شکر کمترین نعمت او می کند. و عجز از شکر باز خورد عملی و فهم درست در مواجهه با نعمت های خدای متعال است، و به قول سعدی:
از دست و زبان که برآید
کز عهده شکرش بدر آید؟
مقام شکر بالاترین مقام در بندگی خدای متعال است و به همین دلیل است که خود می فرماید:
«وَ قَليلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُور»(سبأ :۱۳)
و بندگان بسیار شاکر من بسیار بسیار اندک هستند.
