کمی توضیح در باره فصل پنجاه و چهار و پنجاه و پنج
این مطلب تجربه ی هر کسی در زندگی شخصی خود است، و آن اینکه معمولاً هیچ کسی برای بار اول کار خوب و یا بدی را به تنهائی انجام نداده؛ یا آن را از دوستی یاد گرفته و انجام داده و یا به همراه او آن را انجام داده است. در داشتن و رسیدن به یک زندگی و تربیّت و مقام و معنای متعالی، بودن با دو نفر نقش اول و اصلی را دارد: معلم خوب، و رفیق خوب. و اولین معلم خوب و رفیق خوب، خود خدای متعال و ولیّ او می باشند. آیا در دعای مشلول نخوانده اید که: «یا رفیق و یا شفیق فکّنی من حلق المضیق و اصرف عنی کلّ همّ و غمّ و ضیق...»
و نیز فرمایش امام رضا علیه السلام را در وصف امام شنیده اید که:
« الْإِمَامُ: الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ، وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ، وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ، وَ الْأُمُّ الْبَرَّةُ بِالْوَلَدِ الصَّغِيرِ، وَ مَفْزَعُ الْعِبَادِ فِي الدَّاهِيَةِ النَّآدِ.»
امام، دوست همدم ، پدر مهربان و برادر همدل و مادر نیکوکار نسبت به فرزند خردسال پناهگاه بندگان درکوران سختی هاست . (کافی۱: ۴۹۴)
