کمی توضیح در باره ی فصل بيست و يكم
حقیقت دنیا، بازی و بیهودگی است؛ لذا: دل بستگی به آن از طرفی دل بستگی به سراب است و از طرفی دیگر مانند هر دل بستگی، سبب تکاپو و تلاش برای دست یافتن به آن . حقیقت پوچی آن سراب فریبنده بعد از دست یافتن به آن آشکار می شود؛ آنگاه آشکارا حالت افسردگی را در چهره ی شخص می توان دید به همین دلیل است که چه بسا چنین اشخاصی به گمان رسیدن به حدّ مطلوب خیالی مورد انتظار خود، طلب و تلاش خود را ادامه می دهند و مانند معتادان، گمان می کنند با مصرف بیشتر به آرامش گمشده و بهشت مورد انتظار و دلخواه خود می توانند برسند؛ غافل از آنکه دنیا و متعلقاتّش چون آب شور است و «این عجوزه، عروس هزار داماد است» و حالِ طالبان دنیا و عاقبت آنان چنین است: رسیدن به پوچی و خستگی و از دست دادن فرصت. مگر آنکه تعریف دنیا را عوض کرده و آن را وسیله ی نیل به آخرت قرار دهند؛ آخرتی که در آن جا امنیّت و رضایت، دوام و قرار همیشگی دارد.
