و چنین است که اگر از ارزشمندی زیارت و گریه بر امام حسین علیه السلام گفته می شود، نظر به ارزش مطلق آن اعمال، فارغ از قدر عامل به آن ها و کیفیت عمل او است؛
و در هر حال قاعده کلی و همیشگی «انما یتقبل الله من المتقین»؛ جز این نیست که خدای از خداداران خواهد پذیرفت؛ (مائده: ۲۷)؛ این جا و در روضه و گریه بر امام حسین علیه السلام هم حاکم است؛
ارزش عامل و عمل در رابطه با امام حسین علیه السلام به قدری است که سعی در دوام توجه به حضور و مشهد امام حسین علیه السلام شده، که حاضر و شاهد بر ظاهر و باطن عالم و عالمیان است.
نشانه های معنایی را که عرض شد، با چشم خود می شود دید:
حاصل تدین به دین الهی و تشرع به شریعت او، پیش از دیدن نتایج آن بعد از مردن، تربیت شدن در نظام ربوبی الهی است: و آن بیشتر شدن تذکر به خدای متعال ، و اهل بیت او، و کتاب او، و قیامت، و بندگی او، و تقید به شرعیات او، و زدوده شدن سیئات اخلاقی از او، و زینت یافتن به حسنات اخلاقی .
لذا: بعد از یک دهه، یا یک ماه، و یا دو ماه، و بعضا حتی ۶۵ روز عزاداری، اگر او را بر همان خلقیات سابق، و بدون ترقی در تذکر و تقید و تخلق می بینی، یعنی: طی این مسیر نورانی و معطر با چشمان و مشام بسته؛ یعنی: نادانی و لاجرم غفلت ؛ یعنی: زحمت مذبوحانه و دست خالی.
