مشکی از شریعه کربلا ( ۸ )
السلام علی رحمة الله الواسعة
و باب نجات الامة
تاوان واقعه سقیفه و فاجعه در و دیوار و شهادت های بعد از آن، را اگر قیاس از گذشته کنیم، طوفان نوح، به علاوه همه آن همه بلایای قبل و بعد آن، خیلی خیلی خیلی کم است؛ اصلا چیزی نیست.
پرده ای از دلیل قبول شهادت ها و اسارت ها و مصیبت های عظمای واقعه کربلا، توسط آن رحمت واسعه الهیه، و باب نجات الامه؛ (امالی صدوق: ۱۱۵ از رسول اکرم صلی الله علیه و آله)،بلاگردان شدن ایشان برای امت گناهکار جد خود است،که «رحمة للعالمین»؛ (انبیا: ۱۰۷)؛ است،و «حسین منی و انا من حسین»؛ (کامل الزیارات: ۵۲).
حال نوبت حسین اوست که رحمة للعالمین باشد؛ مهربانی و دلسوزی ( رحمت )بخاطر او، برای بدان امت او؛ و نقطه و نشانه آن:
نصیحت بر کسانی است که در برابر او ایستاده، و...کسی که بر سینه او نشسته!
و آیا چنین بذل مهربان جان، رونما و تمنای لقای بی واسطه جانان خود، حضرت جد، و پدر، و جده خود صلی الله علیه و آله نبوده؟
و این همه را برای خدای متعال و هدیه به آنان، و بدین سان حتی خالی از خود شدن؛
پس: با خدای متعال هم خانه شدن؛ بلکه فقط خدای متعال را در قلب داشتن؛ حتی بی حضور غیر او که خودیت خود باشد، در قلب او؛ روح او؛ که روح القدس است؛ لیله است ، لیله القدر است:
«ما جعل الله لرجل من قلبین فی جوفه»؛ (الاحزاب: ۴)؛ شاید یک معنای « سوره قدر حکایت امام حسین علیه السلام است»، این است؛ الله العالم.
