مشکی از شریعه کربلا (۲)
مشکی که جرعه ای از آن برای الهی-کربلائی شدن با شیدائی بس است
این حدیث مشهور که امام حسین علیه السلام چراغ هدایت و کشتی نجاتند، دو گونه نقل شده، و هر کدام ، با کمی اختلاف از دیگری در صورت، و تفاوت زیادی در معنا:
«ان الحسین مصباح هدی و سفینة نجاة»؛ (عیون اخبار الرضا ۱: ۶۰)
«ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة»؛ (مدینة المعاجز ۲ : ۳۲۷ )
ابتدائا به این معنا توجه شود که به صریح عقل و نقل؛ مثل:
«کل نفس بما کسبت رهینه»؛ (مدثر: ۳۸)؛ سعادت انسان مختار در گرو اعمال خود اوست.
و عمل سالم و صالح او در گرو علم راست، و عمل درست او می باشد؛ «هدایت» شدن او؛ نه فقط راهنمائی شدن، بلکه راهبری شدن. به علاوه به سلامت رستن و نجات از سختی ها و هلاکت گاه ها که به طور معمول در مسیر زندگی است، و از خود شخص ساخته نیست. و هر دو؛ هدایت و نجات ، به ولایت الهی شدنی است.
نقل اول دلالت دارد به این که وجود مبارک امام حسین علیه السلام یکی از چراغ های هدایت و یکی از کشتی های نجاتند
و نقل دوم دلالت دارد به این معنا که چراغ هدایت و کشتی نجات فقط امام حسین علیه السلام است؛ که هر کدام به عنایتی صحیح می باشند.
جریان بعد از رحلت رسول الله صلی الله علیه و اله اصرار براین معنا دارد که برای اجرای دین ،نیازی به دیان دین و امامی تعیین شده از نزد خدای متعال و رسولش نیست ؛ و برای عملیاتی بودن قران نیازی به« من عنده علم الکتاب» نیست ؛ و برای تدین به آئین و دین الهی وتخلق به حقایق و معانی آن نیازی وجود مبارک صاحب ولایت الهیه نیست . ولی غدیر و صدها ایه و حدیث تاکید دارد که چنین نیست، و واقعه کربلا اعلا صدا و ندای این معنا است که اگر چنان کنند،چنین می شود.
و حدیث حاضر و ده ها حدیث دیگر بیان از اهمیت ویژه و منحصر به فرد حسینی شدن در مجموعه دین الهی ، برای نیل به اهداف عالی آن دارد ، و اینکه میزان هدایت هر کسی در دنیا ، و نجات یافتن او در دنیا و آخرت به میزان معرفت حسینی او است . و تمنای جرعه ای از این مشک به این دلیل است.
