زیارت قبول!
در دعا و زیارت -که زیارت هم خودش نوعی دعاست- به میزانی که آدم حضور قلب داشته باشد، اخلاص داشته باشد، حرف هایی که می زند حرف های دلش بوده باشد، به همان میزان دعا مستجاب است.
وقتی"دعا" دلی بوده باشد، دل آدم متکلم می شود. دل که متکلم شد، زنده می شود و اگر دل ما زنده بشود، آن چه از معارف الهیه که در آن به اذن خدای متعال لحاظ شده، کم کم خارج می شود؛ چشمه های حکمت از دل آدم به زبانش جاری می شود ؛ (المحاسن۱: ۶۱ از امام صادق علیه السلام) .
خوب! این کار را در زیارت هم می شود انجام داد؛ به فرض اگر به شما بگویند: امام زمان علیه السلام شما را به خیمه ی خودشان دعوت کرده اند که ایشان را زیارت کنید؛ شما برای زیارت ایشان کتاب دعا و مفاتیح همراهتان می برید که زیارت نامه بخوانید؟! یا نه، با ادب تمام، در حالی که از یک طرف قند در دلتان آب می شود و از طرف دیگر تصور مواجهه با آن محضر عظیم لرزه به اندامتانافتاده ، به محضر مبارکشان شرفیاب می شوید، و شروع می کنید به زبان خودتان - البته اگر باز شد- عرض سلام و ادب کردن؟
بله! آدم سعی می کندباهمه وجود عرض ادب کند؛ قربان صدقه برود، استغفار کند، و نگاه کند، توجه کند، و خودش را در آن حضرت محو کند ، هم آن چیزی را که منتهای آرزوی، برای قیامت و آخرت است، ان را تمنا و طلب می کند؛ شما هم امتحان کنید تا انشاءالله زیارت مقبول را تجربه کنید. هر عملی که ما انجام بدهیم بازخورد آن در موطن نفس ما خودش را نشان می دهد؛ لذا اگر به این نحو به زیارت مشرف شوید، خواهید دید که سیرتان می کنند ؛ حتی: وقت برگشتن تان را هم به شما می فهمانند.
