حیرانی بعد از تشرف به کربلا!
نکته ای که خیلی ها در زیارت امام حسین سلام الله علیه با آن مواجه می شوند و رویشان هم نمی شود بپرسند این است: قبل از رسیدن به آنجا گمانشان این است که در مواجهه با ایشان باید از درد و رنج تکه تکه شوند و از شدت ناله از حال بروند. در حالی که وقتی به آنجا می رسند می بینند اشکشان خشک شده! بعد بهت زده شده و با خودشان می گویند:
چرا شقاوت به من دست داده؟! قبل از تشرف، هر وقت روضه می شنیدم سوزش قلبم را احساس می کردم، دلم می سوخت و اشکم سرازیر می شد، ولی حالا که در کربلا هستم این اتفاق در دلم نمی افتد!
دلیلش این است: شنیدن روضه، یاد کردن از واقعه ی کربلاست که البته دلسوز و دلخراش است؛ اما تشرف به کربلا مواجه شدن با واقعه ی کربلا نیست؛ بلکه "زیارت" امام حسین سلام الله علیه است. زیارت امام رئوف و رحیمی است که رحمت الله است ،که منتظر است تا شیعیانش آنجا مشرف شوند تا نسبت به آنها ملاطفت و ترحم و عنایت کنند. به همین دلیل است که آنجا دیگر آن سوز مصیبت در دل ها نیست، بلکه حلاوت و گرمی مواجهه با وجود مبارک امام رئوف و رحیم است. مگر این که در آنجا هم مداح و روضه خوانی باشد، روضه بخواند که آدم اشکش سرازیر شود.
