حضور در مُلک کربلا
یکی از راه های دیگر کربلایی شدن، حضور در سرزمین کربلاست؛ البته با این عنایت که همه چیز در کربلا متبرک است:
آب کربلا؛ آب فرات است، همان آبی که فرموده اند غسل در آن گناهان آدم را می ریزد و آدم را پاک می کند؛ (بحارالانوار۸۵: ۱۵۳ از مصباح المتهجد و دعوات راوندی). این اتفاق می افتد به شرطی که آدم موقع غسل حواسش باشد که این آب فرات است؛ همان آبی که در روز عاشورا بود و او هم در حسرت سیراب کردن وجود مقدس امام حسین سلام الله علیه و خاندان و اصحاب ایشان ماند.
خاک کربلا؛ خاکش سجده گاهی است که سجده بر آن، حجابهای هفتگانه را می شکافد؛ (بحارالانوار۸۵: ۱۵۳ از مصباح المتهجد و دعوات راوندی). با این توضیح که فضیلت تربت کربلا به میزان نزدیکی اش به مرقد مطهراست.
هوای کربلا؛ جایی که آبش متبرک و خاکش متبرک است، قطعاً هوایش هم متبرک است؛ لذا به گاه تشرف به آن سرزمین مقدس کافی است با این توجه نفس بکشید: این همان هوایی است که هنوز عِطر نفس های پاک وجود مبارک امام حسین سلام الله علیه در آن حضور دارد. بله! هنوز هم هوای کربلا مشحون از حضور نفس های مقدس سیدالشهداست؛ همان طور که در زیارت امام حسین علیه علیه در روز نیمه شعبان فرموده اند: شهادت می‌دهم که تو کشته شده ای اما نمرده ای؛ (مفاتیح الجنان). اصلاً با یقین به زنده بودن ایشان است که زائر به زیارت خود ایشان مشرف می شود، نه زیارت قبر ایشان.
حالا! اگر کسی با این توجهات به کربلا مشرف شود و بماند، چه یک دقیقه، چه یک ساعت، چه یک روز، چه یک هفته، به شدت توجه اش و به شدت اخلاصش، به همان شدت خودش هم کربلایی می شود؛ خودش هم متبرک می شود. و آن چه بعد از این بهره مندی مهم است، نگه داشتن آن طهارت و قداست است.
