حضور در ملکوت کربلا
در زندگی انسانی و ملکوتی، بدترین و مهلک ترین درد، قساوت قلب است، سنگ شدن دل است.
ما به میزان گرد گرفتگی باطنمان؛ آن هم به دلیل غفلت، گناه، حتی کارهای بیهوده و حواس پرتی، قلبمان تیره و تار می شود و دیگر به سادگی برای مصیبت اهل بیت علیهم السلام و دوری از صاحب الزمان علیه السلام گریه مان نمی گیرد.
امام حسن مجتبی صلوات الله علیه فرموده اند: "ان حبنا لیساقط الذنوب من بنی آدم، کما یساقط الریح الورق من الشجر"؛ (رجال کشی: ۱۱۲)؛
محبت ما سبب ریزش گناهان آدمیان است، چنان که باد در پاییز ، برگ درختان را می ریزد؛ لذا یکی از راه های زدوده شدن آلودگی از قلب و دل انسان این است که بی تکلف و بی پروا، آدم خودش را به محبت اهل بیت علیهم السلام عموماً، و محبت سیدالشهدا صلوات الله علیه خصوصاً، آغشته کند.
در واقع یکی از راه های کربلایی شدن، حضور در ملکوت کربلا؛ یعنی: باطن و معنا و حقیقت کربلاست؛ یعنی: دل را به محبت سیدالشهدا آغشته کردن و موطن نفس را از آن پر کردن ، و سوزاندن دل به مصیبت ایشان؛ لذا هر چیزی را که می بینید می تواند محبت شما را نسبت به سیدالشهدا تحریک کند، ایجاد کند و ظاهر کند، به آن توجه کنید؛ آن را تکرار کنید. برای این کار الا و لابد لازم نیست آدم در کربلا حضور پیدا کند.
