شرط صحابی خاص بودن
"صحابی" وجود مبارک هر پیغمبری یا امامی یا معصومی به کسی گفته می شود که با او هم صحبت باشد. هم صحبت بودن، یک ظاهری دارد و یک باطنی؛ ظاهرش این است که حضور مبارک معصوم را درک کرده باشد، در زمان ایشان بوده باشد، به محضر ایشان رفت و آمد داشته باشد، سوال و جواب داشته باشد؛ به چنین کسی "صحابی" گفته می شود.
امّا کسی که حقیقتاً و باطناً "صحابی" است؛ آن "صحابی" خاص، کسی است که با وجود مبارک معصوم علیه السلام "هم نفَس" است. هم نفس بودن با معصوم است که کسی را متبرک می کند، منور به وجود مبارک امام علیه السلام می کند. نفَس چنین کسی است که به هنگام خروج، مشحون و آغشته به حضور مقدس معصوم است. بله! هم نفس بودن با معصوم است که از انسان یک صحابی خاص می سازد.
یک نکته ی مهم: هم نفسی با معصوم موکول به این نیست که الا و لابد از نظر مکانی، و یا از بابت زمانی، انسان حضور معصومی را درک کرده باشد؛ بلکه می شود با هر بُعد زمانی و مکانی با وجود مبارک ولی الله هم نفس بود و از خواص اصحاب ایشان شد. و وقتی این صحابی خاص بودن، عمیق و پایدار بود، در رجعت آن بزرگوار، خودش را در خارج و ظاهر هم نشان می دهد.