عبادات؛ نردبان بر آمدن به آسمان ها
در واقع آن چه اعمال و عبادات دینی هست، "سلم سماوات" هستند؛ یعنی: نردبانی که انسان را از زمین به آسمان می رساند. و انسان مؤمن دلش می خواهد بداند و ببیند این اعمالی که انجام می دهد؛ عباداتش، زیاراتش، چقدر تأثیر داشته و ارزش یافته؟
یک ملاک ساده، ولی جدی برای سنجش:
به عنوان نمونه، "زیارت" را در نظر بگیریم، مخصوصاً زیارت وسیعی مثل حج، یا تشرف به کربلا و نجف که برای اتیان آن باید تحرک زیادی داشت، و زمان قابل ملاحظه ای را باید صرف کرد. برای این کار کافی است بعد از فارغ شدن از عمل ببینیم چقدر عوض شده ایم؟ به میزانی که حال ما عوض شده باشد: فهم ما بهتر شده باشد، بینش و باور ما به سوی تعالی تفاوت کرده باشد، به میزانی که خلقیات ما نیک تر شده باشد، عمل ما قبول شده است.
معمولاً این عوض شدن را انسان می فهمد، ولی نکته ی مهم این است: چقدر می تواند حفظش کند؟ شما وقتی از اعمال و عبادات و زیارات فارغ می شوید، مطمئناً حال بعد از عبادتتان متفاوت از حال قبل از آن است؛ حالا باید کاری کرد که آن حال بیشتر دوام داشته، و کمتر از بین برود.
یک قاعده ی کلی برای محافظت از معنایی که حاصل زیارت، عبادت و اعمال صالحه انسان بوده است، یکی از احکامی است که در مورد مساجد و حرم ها هست. و آن این است که نهی شده از این که آدم در حرم و یا مسجد بنشیند و از دنیا حرف بزند؛ پس اگر می خواهید دائماً در مسجد و حرم معنا و معرفت زندگی کنید، نباید به آن چه مخل آنهاست مبادرت کنید.
به همین دلیل است که بزرگان اهل معنا، معمولاً صموت و ساکت هستند، و اگر لازم است حرفی بزنند یا کاری انجام دهند، آن را طوری انجام می دهند گویا که در حرم و مسجد هستند.
