سوز مصیبت، هرم محبت
یک نکته ی لطیف پنهان در مورد وجود مبارک امام حسین سلام الله علیه این است: محبت ایشان و مصیبت ایشان دو مقوله اند. آن چه الحمدلله ما به آن مبتلا هستیم سوز مصیبت ایشان است. اگر امام زمان صلوات الله علیه عنایت کنند، اگر والده ی مکرمه ی مقدسه ی ایشان امضا بفرمایند و آن "محبت" را به آدم بچشانند، آن "محبت" چیز دیگری است.
سوز مصیبت ایشان، که بطور معمول دوام ندارد و مقطعی است، انسان را می سوزاند؛ اما محبت ایشان، که بنا به چیستی خود، قابلیت دوام دارد، آدم را محو خود ایشان می کند. و می شود به یک جایی رسید که توأم با معرفت بوده باشد؛ که اعلا درجه از هر دو می باشد.
به میزان معرفت، انسان بهره مند از محبوب است؛ اما به میزان محبت، آدم از آنِ محبوب است. و نورٌ علی نور این است که آدم هم محبت داشته باشد و هم معرفت؛ یعنی هم محبوب از آنِ آدم باشد و هم آدم از آنِ محبوب.
و از اتفاقات شیطانی در مسائل معرفتی این است که القا شده اگر کسی بالاتر رفت، تکلیفش کمتر می شود! در حالی که در فرهنگ اهل بیت علیهم السلام قاعده غیر این، بلکه عکس این است:
"حسنات الأبرار سیئات المقربین" (کشف الغمه٢: 254)؛
یعنی: هر قدر بالاتر رفتی باید ادبت، نزاکت ات، تقیدت بیشتر بوده باشد. این که بعضی از بزرگان اهتمامشان به کم خوردن و کم خوابیدن بوده، از این بابت بوده که بیشتر هشیار باشند، کمتر حواسشان پرت بوده باشد و بیشتر بتوانند خودشان را در رابطه با وجود مقدس امام علیه السلام تنظیم کنند و آماده باش و گوش به زنگ بوده باشند. همان کاری که وجود مقدس خود اهل بیت علیهم السلام در رابطه با خدای متعال می کردند؛ دائماً گوش به زنگ!
