عزاداری بر سیدالشهدا صلوات الله علیه؛ سبب بقای نام و یاد ایشان.
انواع عزاداری که بعد از واقعه ی کربلا بین شیعیان شکل گرفته، در واقع نمونه سازی از واقعه ی کربلاست. هر کدام از آنها نمادی از اتفاقی است که در روز عاشورا افتاده است؛ لذا خدای ناکرده با چشم حقارت به این عزاداری نگاه کرده نشود؛ بلکه بسیار زیبا و عالمانه هستند.
در عرف انسانی و مخصوصاً عرف عربی متداول است که آنهایی که به شدت در مصیبت کسی آزرده می شوند خودشان را می زنند؛ بر سینه ی خودشان می زنند، یا بر صورتشان لطمه می زنند. حالا! آن صورت سامان یافته و منظم شده ی به سر و سینه زدن، شده همین سینه زنی که متداول است.
اسرا را به غل و زنجیر بسته بودند، آنها که راه می رفتند این غل و زنجیرها به هم می خوردند؛ لذا این زنجیر زدن ها نماد اسارت اسرای کربلاست. و همین طور است در مورد نمونه سازی سایر وقایع روز عاشورا.
برای همین است که وقتی شما با دسته های بزرگ، با نوحه های زیبا، چه سینه زنی، چه زنجیرزنی، مخصوصاً زنجیرزنی، مواجه می شوید، به جز تهییج محبت و تحریک عاطفه، احساس عزت، کرامت، شخصیت، بلندمرتبگی و استقامت، به وضوح در روحیه ی آدم ایجاد می شود.
لذا حقیقتاً به همین عزاداری هاست که این نام و یاد باقی مانده و انشاءالله باقی خواهد ماند تا آن وقتی که باید باشد.
