اینها را که باز کنید می شود روضه ی وداع؛ آن روضه ای که امام حسین علیه السلام برای وداع به طرف اهل حرم آمدند. اول به خیمه ی وجود مبارک امام سجاد علیه السلام تشریف آوردند، ایشان مریض بودند، و روی فرشی دراز کشیده بودند و حضرت زینب سلام الله علیها از ایشان پرستاری می کردند. وقتی دیدند سیدالشهدا صلوات الله علیه تشریف آورده اند خواستند بلند شوند، ولی از شدت بیماری نتوانستند. به عمه شان فرمودند: عمه جان! بلندم کن تا بر تو تکیه کنم که فرزند رسول خدا تشریف فرما شده اند.
ادب را ببینید! نمی گویند پدرم تشریف آوردند؛ بلکه برای تکریم و تفخیم ایشان عرض می کنند: فرزند رسول خدا تشریف آوردند.
وقتی امام سجاد علیه السلام از اتفاقات آن روز می پرسند و جویای حال اهل بیت علیهم السلام و دیگر اصحاب می شوند، امام حسین سلام الله علیه می فرمایند: همین قدر بدان که در این خیمه ها مرد زنده ای به غیر از من و شما نیست...
حضرت سجاد سلام الله علیه گریه می کنند و بعد خطاب به عمه شان می فرمایند: عمه جان! برای من شمشیر و عصایی بیاورید. سیدالشهدا صلوات الله علیه می پرسند: می خواهی با آنها چه کنی؟ عرض می کنند: به عصا تکیه می کنم و با شمشیر در پیشگاه فرزند رسول خدا می جنگم و از او دفاع می کنم؛ زیرا که بعد از او خیری در زندگانی نیست.
امام حسین سلام الله علیه ایشان را به سینه ی مبارکشان چسبانده و نوازششان می کنند و ایشان را از این کار باز می دارند و می فرمایند: "یا ولدی! أنت أطیب ذریتی و أفضل عترتی..."(ترجمه ذریعه النجاه , تالیف مولا محمد رفیع گرمرودی تبریزی)
ببینید! همه می خواهند از امام حسین علیه السلام محافظت کنند، ولی امام حسین صلوات الله علیه در مورد ایشان همین کار را انجام می دهند؛ چرا که آن کسی که از سوی خدای متعال باید صاحب ولایت الهیه برای همه ی عالمیان بوده باشد وجود مبارک امام سجاد علیه السلام است؛ لذا محافظت از ایشان وجوب دارد؛ حتی برای خود امام حسین صلوات الله علیه. به همین دلیل است که در طول سفر اسارت، آن چیزی که شما از وجود مقدس حضرت زینب سلام الله علیها می بینید اولاً محافظت از وجود مبارک امام سجاد صلوات الله علیه است.
