یعنی: اصحاب امام حسین سلام الله علیه اصلاً قبل از این که به پای مردن برسند این کار را انجام داده بودند! بعد وقت مردن هم به محبت ایشان جان داده اند؛ این همان مطلبی است که حافظ می گوید:
"حافظ ار خون دلش کرد نثار/مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست"؛ یعنی: من توانستم به جای مهجه، در آن پاکترین جای قلبم تو را بنشانم؛ اما نتوانستم به خاطر تو روحم را از تنم جدا کنم و به خاطر تو جان بدهم.
یک راهکار قیمتی: همان طور که می دانید در موقع خوابیدن، روح از بدن جدا می شود؛ فرموده اند: "النوم أخ الموت" (بحار۷۳: ۱۸۹)؛ خواب برادر مرگ است؛ همان طور که در مردن روح از بدن جدا می شود، در خوابیدن هم روح از بدن خارج می شود، الا این انقطاع کامل نیست، آن قدری هست که نفَس باقی بماند و انسان می تواند غلت بزند.
از طرف دیگر وجود مقدس رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فرموده اند: "من مات علی حبّ آل محمّد مات شهیدا"؛ (بحار۲۳: ۲۳۳ عن صاحب الکشاف)؛ کسی که به محبت اهل بیت علیهم السلام بمیرد شهید مرده است. اگر این دو مطلب را با هم جمع کنید نکته ای فوق العاده و شگفت انگیز، بلکه شاه کلیدی به دست می آید و آن این که: اگر موقع خوابیدن، آدم به محبت وجود مقدس اهل بیت علیهم السلام و یا یکی از آنان علیهم السلام؛ مانند: سیدالشهدا علیه السلام به خواب برود، در واقع می تواند آن شهادتی را که اصحاب ایشان دنبالش بودند، در مرتبه ای و به میزان محبت و معرفتش نسبت به وجود مقدس آنان کسب کند.
فرمود: "فخذ ما آتیتک و کن من الشاکرین": آن چه دادمت بگیر و سپاسگزار باش؛ (اعراف: 1۴۴).
