این که ما با چه تلقی خدمت امام علیه السلام مشرف شویم، در بهره مندی ما از ایشان نقش تام و تمامی دارد. این که یک غلام محضر آقایش حاضر شود با این که یک محب معمولی، بی ارتباط با ایشان خدمتشان شرفیاب شود تفاوت می کند!
اگر تلقی آدم درست بوده باشد، همان طوری حرف می زند که امام هادی صلوات الله علیه در زیارت جامعه یاد داده اند؛ از همان ابتدا جا به جا عرض می کند: "بأبی انتم و امی و نفسی و أهلی و مالی"؛ یعنی: خود را مملوک اهل بیت دانسته و عرض می کند: هر چه خدا به من داده به خاطر شما داده؛ و هر چه دارم از آن شما، نثار شما، به قربان شما. خوب! این ادب کجا و این که آدم موقع تشرف فهرستی در ذهنش برای حاجت گرفتن آماده کند، کجا!
شاه کلید بهره مندی از وجود مبارک امام علیه السلام، که ممکن است بیش از مواقع دیگر مقبول آنها واقع شویم، زمانی است که این احساس در آدم هست، و با صداقت به محضر شریفشان عرض می کند:
"أنا مولیً لک و لآل بیتک"؛ آقای من! من هر چه دارم از آن شماست، شما منت بگذارید و مرا قبول فرمائید.
که اگر چنین شود، همان می شود که امام جواد علیه السلام فرمودند: شما هر چه به آنان بدهید، آنان نیز متقابلاً همان را از خودشان به شما خواهند داد؛ اگر خودت را بدهی آنها هم خودشان را، اگر جان خود را بدهی آنها هم جان خودشان را خواهند داد. اما این کجا و آن کجا!
