در عرف عرب، عبد به "غلام" گفته می شود؛ غلام یعنی کسی که خادم مملوک مولای خویش است.
کسی در واقع به این مقام بندگی نایل می شود که این احساس در او ایجاد شده باشد؛ آن وقتی که این احساس پیدا شد که من ملک خدای متعال هستم، من مملوک خدای متعال هستم، من مملوک وجود مقدس خلیفه او؛ رسول الله و اهل بیت علیهم السلام هستم، من مملوک وجود مبارک امام زمان صلوات الله علیه و غلام یا کنیز ایشان هستم، در حقیقت آن معنای بندگی در انسان تحقق پیدا کرده است.
"مولا" هم به معنی سرور و آقاست، و هم به معنی غلام و خادم؛ لذا: وقتی در زیارت روز جمعه به ساحت مقدس امام زمان علیه السلام عرض می کنیم:
"أنا یا مولای، مولاک"؛ یعنی: ای آقای من! من غلام شما هستم. "موالی" جمع مولاست؛ به همین دلیل است که در زیارت جامعه ای که در "بلد الأمین" کفعمی نقل شده، به محضر اهل بیت علیهم السلام عرض می شود: "یا مَوالیَّ بأبی أنتم و امی و نفسی، انی عبدکم و طوبی لی ان قبلتمونی عبدا"؛ یعنی: ای سروران من! ای صاحبان من! پدرم و مادرم و جانم به فدایتان، من غلام شما هستم و خوشا به حال من اگر مرا به غلامی قبول فرمائید.
همین تعبیر در زیارت روز دوشنبه که متعلق به امام حسن و امام حسین صلوات الله علیهما هست، خطاب به امام حسین سلام الله علیه عرض می شود: "أنا یا مولای مولیً لک و لآل بیتک"؛ یعنی: ای سرور من! ای آقای من! ای صاحب من! ای مخدوم من! من غلام شما و اهل بیت شما هستم.
وحافظ به همین معنا اشاره دارد آن جا که می گوید:
عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم خداوندانند
