"یا مَوالیَّ بأبی أنتم و اُمی و نفسی، أنی عبدکم و طوبی لی ان قبلتمونی عبدا"
در تمام زیارت ها به این نکته اشاره شده است که اعلا بهره از زیارت، زیارتی است که زائر وجود مبارک ولی الله را "عارفاً بحقه" زیارت کند؛ یعنی: زیارت کند در حالی که به حقی که او دارد آگاه بوده و آن را باور داشته باشد؛ این"عارفاً بحقه" یعنی چه؟
فرموده اند؛ یعنی بداند که او امام واجب الاطاعة است؛ این تعریف لازم معنای "عارفاً بحقه" است. پس باید دانست به چه دلیل وجود مبارک ولی الله واجب الاطاعة است؟
چه در عرف الهی، چه در عرف انسانی آن کسی واجب الاطاعة است که "مالک" بوده باشد. آن کسی که داشته هایش مال خودش است؛ وجودش، شخصیتش، مالش و مایملکش، او ملزم نیست در آن موارد از دیگری اطاعت کند.
اصلاً بندگی خدای متعال اولاً بر اساس "مالکیت" او بر خلایق است که تعریف می شود و در رابطه با وجود مبارک معصوم هم همین طور است؛ خدای متعال آن چه داشته به رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم بخشیده، و ایشان آن چه داشته اند به امیرالمؤمنین صلوات الله علیه، و امیر علیه السلام به خلیفه ی خودشان، تا امروزه که همه ی این داشته ها از آن وجود مقدس امام زمان علیه السلام و در اختیار ایشان می باشد.
در این تملیک، چیزی از خود آنها کم نشده، به علاوه ی این که املکیت خودشان نسبت به آن چه تملیک کرده اند حفظ شده است؛
در هر حال به این دلیل است که آنها شده اند "مولا" و ما شده ایم "عبد".
