"من زار الحسین... یخالطهم بنفسه"؛ (امالی صدوق: ۵72)
درست است که هر زیارتی اگر درست انجام شود، حاصلش انس پیدا کردن زائر با مزور است؛ اما در زیارت امام حسین علیه السلام بیش از هر زیارت دیگری این اتفاق می افتد.
در فضیلت زیارت ایشان در روز عرفه از امام صادق صلوات الله علیه نقل شده است که: در عصر عرفه خدای متعال قبل از آن که نظر کند به کسانی که در عرفات هستند، به کسانی که در حول قبر امام حسین علیه السلام هستند نظر می کند و بعد می فرمایند:
"من زار الحسین... یخالطهم بنفسه"؛ (کامل الزیارات: ۱۷۰)؛ هر کسی حسین علیه السلام را زیارت کند، خدای متعال او را با خودش مخلوط و آمیخته می کند.
این ضمیر "هُ"، با "خودش" به چه کسی برمی گردد؟
اگر منظور این باشد که او را با خود امام حسین علیه السلام آمیخته می کند، درست است.
اگر بگویید او را با "نفس الله" که وجود مبارک امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بوده باشند آمیخته می کند باز هم درست است؛ به دلالت یکی از زیارت نامه های ایشان که در آن خطاب به حضرتش عرض می شود: "السلام علی نفس الله القائمة فیه بالسنن". (مزار الکبیر: ۱۸۵)
اگر بگویید با وجود مقدس رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم او را أمیخته می کند که "نفس الله" هستند؛ باز هم درست است.
و اگر بگویید اصلاً منظور، خود خدای متعال است، باز هم درست است.
پس با توجه به این که:
اولاً: نتیجه ی شگفت انگیز زیارت امام حسین سلام الله علیه، آمیخته شدن با نفس الله است؛ وثانیاً: زیارت الا و لابد با طی کردن مسافت نیست که اتفاق می افتد، بلکه با قصد کردن و انس گرفتن است؛ باید قدر آداب و سننی را دانست که باعث می شود انسان هر روزه ایشان را قصد کند و با ایشان انس بگیرد؛ خصوصاً اگر بتواند به این انس گرفتن مداومت کند.
