حاصل زیارت درست: مقیم مقام او شدن؛ به او ملحق شدن.
در زیارت؛ یعنی قصد کردن مَزور، زائر می تواند او را بیابد و می تواند او را داشته باشد. زائر می تواند مزور را در همه ی وجود خودش حاضر کند.
"انس گرفتن" مقوله ای قلبی است؛ لذا با انس گرفتن با او، خیره شدن به او، تقدیم کردن عاطفه ی خودش به او، می تواند خودش را با او آغشته کند.
وقتی که با امامی، با وجود مقدسی، با وجود مطهری این اتفاق بیفتد، حضور وجود مبارک ولی الله در موطن نفس چه کارها که نمی کند! به میزانی که آن وجود مبارک در موطن نفس انسان حاضر بوده باشد، به همان شدت کمالات و مقامات و نورانیت و طهارت و تقدس او در موطن نفس آشکار می شود. در خود شخص هم آشکار شده و نفس اش را از آن صفات و خصوصیات پر می کند.
در واقع با زیارت درست، زائر به ساحت مقدس مزور الحاق و اتصال پیدا می کند؛ یعنی در مرتبه ی او حضور پیدا می کند؛ در مقام او اقامت پیدا می کند.
پس: اگر کسی خواسته باشد بداند زیارت هایی که به عمل می آورد چقدر مقبول بوده، می تواند به خودش نگاه کند؛ ببیند موقع برگشتن چقدر وجود مبارک امام علیه السلام را در خودش دارد و با خودش عجین و آغشته شده، و زائر را با او دارند برمی گردانند؛ چقدر از او پر شده و خودش با او شده است.
