وجود مبارک رسول اکرم و اهل بیت ایشان صلوات الله علیه و علیهم اجمعین، حبیب منحصر بفرد خدای متعال هستند؛ «لا حبیب الا هو و أهله»؛ (زیارت آل یس)؛ لذا: ولایت و رضایت آنان همان ولایت و رضایت الهیه است؛
لذا: رفتار و کردار آنان همان دین و آئین مرضی خدای متعال و تعین عینی آن برای تأسی و اقتدای طالبان رضا و لقای حق تعالی است؛ نشان دادن راه و باز کردن راه برای یافتن و داشتن حق تعالی.
وجود مبارک هر نبی و هر امامی، نبی و امام به دنیا می آیند. امام؛ امام به دنیا می آید اگرچه طفل بوده باشد، کودک بوده باشد و در زمان امام دیگری بوده باشد. با این عنایت که تا وقتی امام دیگری هست که بزرگتر از او و صاحب منصب و صاحب مسؤولیت است، او بعنوان امام زبان به هدایت مردم باز نمی کند.
لذا اگر از منظر و دیدگاه دیگران، وجود مبارک امام حسین سلام الله علیه در اعمال و عبادات خودشان نهایتی را طلب می کنند، آن نهایت همان روز اول هم برای ایشان حاصل بوده است.
به این ترتیب اگر هر پیامبر و امامی عامل به اعمال و عباداتی است که البته مرضی خدای متعال است، به این معنا نیست که او در آن اعمال دنبال کمالی می گردد؛ بلکه آن چه اتفاق می افتد این است: با عمل ایشان به عنوان دین، صورت بیرونی آن اعمال و آداب و احکام برای دیگران متحقق و ظاهر و آشکار می شود و به این ترتیب راه برای کسانی که پشت سر او سیر می کنند باز می شود؛ لذا اگر دینی هست از هر پیغمبری، و اگر سنت و سیره ای هست برای هر امامی، و اگر کربلایی هست برای وجود مقدس سیدالشهدا سلام الله علیه، جلوه رضایت الهیه از ناحیه مقدسه اوست، و نقش آن در رابطه با مردمان این است که:
دین الهی که آئین و عملکرد ولی اوست، و حقیقت صراط مستقیم او، که ولایت ولی اوست، و امام و هادی سبیل و صراط او که شخص ولی اوست، برای مردمان شناخته؛ و این حقایق برای آنان دیده شود و این مسیر برای طی شدن گشوده گردد، تا برای طالبان آن نهایت، هدایت، و برای غیر آنان، اتمام حجت باشد.
