از روضه ما تا روضه سيّد الشّهداء
كسى كه"عبدالله" است فروتنانه خود را از آن خداى متعال دانسته وبرابر خواسته او زندگى مى كند. وريز ودرشت كارهاى خود را برابر خواسته او انجام مى دهد. وبه اين ترتيب در جهان اختيارى خود، خود را در بند او قرار مى دهد وبنده او مى شود، وحال وقال او مى شود "يا مَن لَه التَّقديرُ وَالتَّدبير"(فقره اى از دعاى مشلول)؛ تعريف بندگى خداى متعال وقبول برترى او بيشتر از خود به خود؛ يعنى: ولايت، اين است.
وجود مبارك امیرالمومنین عليه السّلام براى ايمان، چهار پايه شمرده اند: رضا؛توكّل؛ تفويض؛ تسلیم(کافی۳: ۱۲۱و نیز بنگرید به : قرب الاسناد: ۳۵۴ ؛ از وجود مبارک امام رضا علیه السّلام ) که در واقع هر كدام وجهى از وجوه ايمان ومرتبه اى از مراتب آن مى باشند.
طريق راه برد به آن معارف و معانى ومراتب همان است كه عرض شد: همان طور كه در امور تكوينى و اضطرارى زندگى، تقدير با خداى متعال است، در جنبه تشريعى واختيارى زندگى نيز تدبير امور را هم به خداى متعال واگذار كنى.
اين كار سهل وممتنع فقط به محبّت الهيّه شدنى است، ومحبّت الهيّه اگر قرار باشد كه به بى راهه نرفته واز بلخ وبخارا وقونيه وواتيكان وخانقاه سر در نياورد، فقط با محبّت حبيب الله و در حصن ولايت او شدنى است ولاغير. وقتى شدنى است كه بشوى "جانم حسين"، "دردم حسين"، دينم حسين"؛ يا اباعبدالله!
حالا؛ هر كه دارد هوس كرب وبلا بسم الله:
براى اتّصال به هر كسى ويا تحقّق هر معنايى درخود، نمازهايتان را با توجّه به حضور آن در خودتان بخوانيد؛ "صلاة" براى وصل واتّصال است.
