در فرهنگ الهی، هر روز و یا هر شبی که اهمیت داشته باشد شب و روز آن نیز به تبع آن اهمیت می یابد؛ مانند: جمعه و شب آن؛ شب قدر و روز آن؛ روز دحوالارض و شب آن؛ نیمه ی شعبان و شب آن. و از همین قبیل است عاشورا و شب آن ؛ همان شبی که کربلاییان برای بهره مندی بیشتر از معرفت و محبت امام حسین علیه السلام در روز عاشورا آن را مغتنم داشته و تمنّا و تقاضای خود را به درگاه خدای امام حسین علیه السلام بردند. دعا و عبادت آن شب سبب حسینی تر شدن برای آنان بود؛ خالی تر شدن از خود و پُر تر شدن از آن حضرت تا جایی که فردای آن شب "لا یجدون الم مسّ الحدید": درد آهن را احساس نمی کردند؛ جان داده و جانان گرفته بودند؛ طوبی لهم و حُسن مآب.
ما هم قدر بدانیم که گفت: ره چنان رو که رهروان رفتند.
بیائید ما هم ظرف تمنّا به دست، به دنبال حضرت سیّد سجّاد، زینب کبری؛ بانوان و کودکان سیّدالشّهداء،وخاندان،وياران ايشان صف ببندیم و وقتی نوبت به ما رسید عرض کنیم: «یا عزیز الله»! یادتان می آید سابقاً گدایانی که در می زدند، می گفتند «یا عزیز الله»؟
