سمت و سوى اوّل و اعلا و نهايى خلقت و شريعت، ظهور است؛ ظهورِ حبيبِ خداى متعال، كه كمال آن در ظهور امام زمان عليه السّلام و رجعت بعد از آن است، كه اوج تماميّت آن در قيامت مى باشد.
هر كسى در دين و زندگى خود و آداب و اعمال در آن ها، سمت و سويش چنين باشد، بر راه استوارِ راست، و درست مى باشد، وگرنه حتّى اگر كردارش مطابق شرعيّات باشد، راه را نشناخته، و در زحمت پيمودن آن، كم بهره بوده است؛ حتّى عزادارى محرّم و سيّدالشّهداء عليه السّلام،که كمال مى يابد اگر به نیابت از طرف ساحت مقدّسه امام زمان عليه السّلام، برای ایشان انجام شده؛ و ثواب آن به محضرِ مبارکِ صدّیقه کبری سلام الله علیها تقدیم گردد؛ بلكه همه اعمال و عبادات و حسنات چنين اند؛ زندگی کردن برای امام زمان علیه السّلام و هدیه ثواب آن به جدّه ی اطهر ایشان که کلیددار اصلاح امر ظهور ایشان هستند.
