وجود مبارک رسول اکرم صلی الله علیه و آله حبیب علی الاطلاق خدای متعال است و اهل بیت ایشان حبیبان منحصر به فرد خدای متعال : "لا حبیب الا هو و اهله" (زیارت آل یاسین) ؛ پس چرا خود حضرتش می فرمایند: "احبّ الله من احبّ حسینا" ؟! چرا این تخصیص و تأکید ؟! برای کربلا ؟! برای عطش ؟! برای بی کسی و
غریبی ؟! يا نه ، براي محبتي كه در خدايش براي او و در او براي خدايش بوده؛ همانكه راز سر به مهر خلقت است؛ همانكه عقل در فهم آن عليل و فكر در درك آن حيران مي باشد. محبتي كه سبب خلقت جد اطهرش شد و آن حضرت خبر از آن در اين ميانه داد: "حسين مني و انا من حسين و احب الله من احب حسينا" و آيا تشنه كامان كربلا، از نازدانه شيرخواره تا شاهزاده علي اكبر و عباس علمدار در حقيقت طالب جامي پر از آن محبت نبودند؟! آيا براي ما درماندگان خاك نشين قرار نيست قطره اي و جرعه اي و بهره اي از آن باشد؟! پس چرا دل اين همه حسين حسين مي كند؟! چرا از او و محبت او و سوختن و گريه بر او سير نمي شود؟!
اگر با ديگرانش بود ميلي
چرا ظرف مرا بشكست ليلي؟!
