وقتي زيارت عاشورا ميخوانيد، آرزو كرده و تمنا ميکنيد:
«اَللهمَّ اجْعل مَحياي مَحيا مُحمّد و آل محمّد و مَماتي ممات محمّد و آل محمّد.»
انسان وقتي ميتواند آن حيات و ممات را داشته باشد که آن حقيقت در واقع مستولي و مسيطر و مريد در او باشد، يعني صاحب اراده شده باشد و انسان در اختيار او باشد. و اين امر به جز با محبت شديد و اطاعت دقيق شدني نيست.
