وقتی آهنی در آتش باشد خاصیت آتش را پیدا می کند؛ هم روشنایی و گرما می دهد و هم می سوزاند. اگر کسی برای خدای متعال سوخته باشد، شخص دیگری که برای او بسوزد، در واقع خود به خود برای خدای متعال سوخته است.
این اتفاق در مورد بعضی از شیعیان؛ مثل وجود مبارک حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام افتاده است که زیارتش زیارت امام حسین سلام الله علیه شده است. او آنچنان برای وجود مبارک امام حسین علیه السلام سوخته، که شده امام حسین علیه السلام، شده حسینی؛ لذا: زیارت او شده زیارت امام حسین علیه السلام. اصلاً به همین دلیل است که فرموده اند:
هر کسی زائر ما را زیارت کند مثل این است که ما را زیارت کرده است؛ چون:
شما وقتی آهنی را در آتش می گذارید خاصیت آتش را پیدا می کند، بعد وقتی آن را خارج می کنید تا مدت ها آن خاصیت در آن هست تا وقتی سرد شود. حال اگر این مجاورت دائمی بود ، این خاصیت هم دائمی می شود ؛ حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام می شود.
این سوختن که نشانه اش شکستن بغض و جاری شدن اشک از چشم است، به شدتی در مورد وجود مقدس امام حسین سلام الله علیه موضوعیت دارد که به زبان مبارک ائمه علیهم السلام در تعریف ایشان جاری شده است که ایشان "عبرة کل مؤمن" و "قتیل العبرات" (زیارت اربعین) هستند.
یک نکته ی مهم: این مطلب در مورد کسی که بعد از شنیدن روضه ای مفصل ، گریه کند صدق می کند، تا برسد به آنجایی که کسی با شنیدن نام مبارک امام حسین سلام الله علیه اشکش جاری شود؛ که البته این تفاوت، نشانه ی مراتب ایمان است.
فرموده اند وجود مبارک ایشان نزد هیچ مؤمنی یاد نمی شود مگر این که اشک او جاری می شود؛ پس: گریه ی بر امام حسین علیه السلام نشانه ی ایمان است و این که به چه شدت، به چه سرعت این اتفاق بیفتد، نشان دهنده ی مراتب ایمان آن مؤمن است؛ یا حسین.
