«بهشت» و «جهنم» نقیض هم هستند مانند آب و آتش، و قابل جمع نیستند؛ و چنین است امر به خاموش شدن آتش جهنم به فرمان الهی در ولادت امام حسین علیه السلام که بهشت، شعاعی از مقام نورانی ایشان است. ولادت معظّم له ظاهر شدن آن باطن است، و بهشت و جهنم قابل جمع نیستند.
گذشته از آن که به شادمانی شکفته شدن این وجود مبارک و این مهر تمام و رحمت تام زیبنده است که آنچه نقیض آن است در میانه نباشد. و این حقیقت؛ یعنی:
خاموش بودن آتش جهنم تداوم دارد برای هر کسی که کمترین نسبتی با امام حسین علیه السلام داشته باشد، حتی به ریختن پر مگسی اشک بر آن حضرت.
در حدیثی مفصل، پیامبراکرم صلّی الله علیه وآله فرمودند:
«... فلمّا وُلِدَ حسین بن علی علیهماالسلام و کانَ مولِده عشیّة الخمیس لیلة الجُمعة أوحی اللهُ عزوجل إلی مالک خازن النّار عن أخمِد النّیران علی أهلها للکرامة مولودٍ وُلِدَ لمحمّدٍ صلّی الله علیه وآله...» (کمال الدین١: ٢٨٣)
پس چون حسین بن علی علیهماالسلام پنجشنبه؛ شب جمعه به دنیا آمد، خدای عزوجل به مالک که همان خازن دوزخ باشد وحی فرمود که به خاطر کرامت مولودی که برای محمد صلی الله علیه وآله زاده شده است، آتش جهنم را بر اهلش خاموش سازد.
ظلم بر اهل بيت عليهم السّلام از علل اوليّه غيبت اند، و ايّام وفيات اهل بيت عليهم السّلام و ايّام شهادت آنان تجديد واقعه ظلم بر آنان است، الّا در عالم معنا، و تداعى خاطره آن براى ما.
و ايّام ولادت آنان عليهم السّلام سبب تشديد توجّه به آنان است و توجّه به رجعت آنان، بلكه واقعه رجعت آنان است، الّا در عالم معنا.
حال ما هستيم و روز سوّم شعبان ؛روز ولادت امام حسين عليه السّلام در ظاهر، و روز رجعت و حضور و ظهور عالمگير معظّم له در باطن. مهيّا بايد بود كه "يار ز راه مى رسد".
