از أمير المؤمنين علي بن أبي طالب علیه السلام نقل شده که ایشان فرمودند:
أول رحمة نزلت من السماء إلى الأرض في خمسة وعشرين من ذي القعدة, فمن صام ذلك اليوم وقام تلك الليلة فله عبادة مائة سنة, صام نهارها وقام ليلها, وأيما جماعة اجتمعت ذلك اليوم في ذكر ربهم عز وجل لم يتفرقوا حتى يعطوا سؤلهم, وينزل في ذلك اليوم ألف ألف رحمة, يضع منها تسعة وتسعين في خلق الذاكرين والصائمين في ذلك اليوم والقائمين في تلك الليلة؛ (إقبال ۲۷:۲, وسائل الشيعة ۴۵۱:۱۰ ) ؛
نخستین رحمت ( مهربانی الهی) که از آسمان به زمین فرود آمده ، در بیست و پنجم ذی قعده بوده ؛ پس:
اگر کسی روز آنرا روزه داشته و شب ان را ( به عبادت) برخیزد ؛ پس برای او پاداش صد سال که روزهایش را روزه و شبهایش را ( به عبادت) ایستاده ، باشد.
و اگر جماعتی در این روز ، برای یاد پروردگار گرد هم آیند ، پراکنده نمی شوند مگر اینکه درخواستشان ، به آنان داده شده ، و بر ذاکرین و روزه داران در ان روز و شب ، یک ملیون رحمت نازل ، و ( از گرده انان ) نود و نه (بار) برداشته می شود .
(۳)
و اما برای کسانی که خوابشون میاد و خسته اند و حالشوندارند :
شب دحوالارض هم برای خودش موضوعیت دارد، اگر نتوانستید شب بیدار بمانید ، و کاری انجام بدهید ، همین مقدار که با وضو ، و با حضور قلب و بیدار دل بخوابید، نماز صبح را پیش از روشن شدن هوا بخوانید، و بین الطلوعین نخوابید ، و به ذکر و دعا و قرائت قران مشغول شوید ؛ می توانید بهره خوبی ببرید.
و اما در روز دحوالارض ؛
غسل کرده ، و طاهر بوده ، روزه گرفته ، و حواستان جمع کرده ، بعد خودتان را با کعبه یکی کنید ؛ خودتان را در کعبه لحاظ کنید؛ خودتان را در کعبه محو کنید ، به فضل الهی ، به میزان توجه و مراقبتی که دارید، باگسترش آن حقیقت الهیه از کعبه مکرمه ، شما نیز گسترش یافته ، و رشد کرده و بزرگ خواهید شد.
اما برای کسانی که ...
راه دیگرش این است؛ همان جا که هستید با فراغ بال ، و خیال آسوده ، و ذهنی خالی و ارام ، و قلبی که در آن مهربانی و محبت است ، بشینید ؛ و توجه به دحو الارض داشته باشید ، و خود را پهنه این گسترش رها کنید ، و به این ترتیب اجازه دهید که با گسترش آن حقیقت الهیه ، درعالم ماده ( زمین ) ؛ شما هم به همراه آن برده شوید؛ یاعلی.
