امیر من، امیر تو، امیر او
امیر ما، امیر تان، امیر آنان
همه ی خوبی ها و زیبایی ها از آنِ نفس نفيس رسول الله صلى الله عليه واله؛ يعنى:
امیرالمومنین علیه السلام است، جلوه هایی از مقام نورانی ایشان است، درخشش هایی از ایشان در ظلمت عالم است؛
پس مال ایشان هم هستند؛ پس برای داشتن آن ها و رسیدن به آن ها، آن ها را از خود ایشان باید طلب کرد.
فرموده اند: وقتی دعا می کنید، مثل گرسنه ای دعا کنید که غذا طلب می کند؛ گرسنه ای که مسکین است؛ «مسکیناً و یتیماً و اسیراً»؛
هیچ چیز ندارد، هیچ پناهی ندارد، هیچ چیزی برایش باقی نمانده، فاقد همه چیز است و در این حالت به کسی رسیده که همه چیز مال اوست؛ او با چه حالی طلب می کند و میخواهد؟ با همان حال بخواهید.
اگر بخواهید این خواسته موثرتر بوده باشد، با «محبّت» ایشان، ایشان را باید صدا کرد.
او نازنین خدای متعال و حبیب خداست؛ ناز کردن حقّ ایشان است، نیاز کردن هم وظیفه ی ماست.
اصلا «نادعلی» قصه اش همین است.
حضرت جبرئیل علیه السلام از طرف خدای متعال در گرفتاری جنگ، خدمت رسول الله صلی الله علیه و آله مشرّف شد؛
عرض کرد که این گرفتاری باید به دست امیرالمومنین حل بشود، اگر شما می خواهید امیرالمومنین تشریف بیاورند، اینطور صدایشان کنید:
نادِ علیّاً مظهر العجائب
تَجِدهُ عَوناً لکَ فی النّوائب
کلّ همّ و غمّ سَیَنجَلی
بولایَتِکَ یا علیُّ یا علیُّ یا علیُّ (مصباح کفعمی: ۱۸۳)
نام مبارک ایشان مشکل گشاست. شهریار چه زیبا می گوید:
یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همّی
بابی انت و امّی
قصه خلقت و شریعت، متن و منتهایی به جز ایشان ندارد؛ لذا هر دلی و دلِ هر صاحب دلی، فقط وقتی که به محضر مبارک ایشان وارد شده باشد و قرار گرفته باشد، قرار و اطمینان پیدا می کند و راحت می شود.
