حالا! امیرالمؤمنین صاحب سرّ خدای متعال هستند، اصلاً خود سرّالله ایشانند. نکند عمر ما تمام بشود و ما محرم حق و اهل او نشده باشیم؟ نکند نامحرم با خدای متعال و سرّ او بوده باشیم؟ نکند نامحرم نسبت به امیرالمؤمنین و آل ایشان بوده باشیم؟
عقلاً و شرعاً دیدن روی هر کسی بر محرمان او رواست؛ نکند خدای ناکرده ما نامحرم نسبت به امیرالمؤمنین در قیامت حاضر شویم؟ بعد تازه یادمان بیفتد که در دنیا به ما فرموده بودند: "ومن کان فی هذه أعمی فهو فی الآخرة أعمی و أضل سبیلا"( اسرا: 72).
وای از سوختن در حسرت دیدار امیرالمؤمنین! یاعلی! یاعلی! یاعلی! المستغاث بک یا امیرالمؤمنین.
او همان وجه اللهی است که "منه یؤتی"؛ یعنی اگر خدای متعال به کسی چیزی داده به خاطر توجه به ایشان بوده که عطا کرده و بخشیده، "الیه یتوجه الاولیاء" (اقبال1: ۵09)، اولیاءالله هم اگر به طرف خدای متعال توجهی داشتند و به جایی رسیدند با توجه به ایشان بوده است.
وای از محرومیت نظر به وجه الله که محرومیت از توجه خاص خدای متعال است. وجود مقدس رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم به اذن خدای متعال رحمة للعالمین هستند؛ از شدت محبتشان، توجهشان به همه ی عوالم است، رحمتشان شامل همه است؛ لذا از یک منظر مصداق اسم رحمان خدای متعالند. اما آن رحمت خاص که برای انبیا و اولیا و مؤمنین است؛ یعنی رحمت رحیمیه ی خدای متعال مصداقاً امیرالمؤمنین هستند.
از رحمت عام خدای متعال، هر دیو و ددی برخوردار است، پس وای از محرومیت از رحمت خاص خدای متعال که محرومیت از معرفت و محبت امیرالمؤمنین است.
