و در دنباله، عرض می کنید: " فبحق من ائتمنک علی سرّه و استرعاک أمر خلقه"، من شما را قسم می دهم به حق آن کسی که شما را امین سرّ خودش قرار داده و امر خلایق را به شما سپرده، "کن لی الی الله شفیعاً و من النار مجیراً و علی الدهر ظهیراً"، بالاتر از این؟! همه کاره خدای متعال و حبیب او.
" فانی عبدالله و ولیک و زائرک"
آقا! من غلام شما هستم، آقا! من مهمان شما هستم، "صلی الله علیک"، خدا اجرتان بدهد، اجر شما با خدا، "صلی الله علیک" یعنی این.
در این فقرات خطاب به ایشان عرض می شود: "یا سرّ الله"؛ آقا! شما سرّ الله هستید. عقلاً و نقلاً هر کسی سرّ خودش را پیش خودش نگه می دارد، راز خودش را پیش خودش نگه می دارد. فاش کردن سرّ و ابراز آن به نامحرم حرام است؛ جایز نیست؛ لذا اگر کسی سرّی داشته باشد، اگر هم بگوید آن را به محرمش می گوید. و امیر علیه السلام نه فقط امین سر الهی؛ بلکه: خود سر الهی و همه آن است؛ پس: هر کسی از انبیا و اولیا و مومنین، آن قدری از اسرار الهی آگاه است که به امیرالمومنین معرفت دارد؛ از امیر المومنین آگاه است؛ حقیقتی که آغاز دارد ولی پایان ندارد؛ آغاز دارد چون خلق خداست، پایان ندارد؛ چون باقی به بقای خداست؛ خدای متعال و حبیبش او را برای همیشه نشانه از خود و نماینگر ولایت خود قرار داده اند؛ پیام غدیر این است: «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» (تفسیر فرات: 130): من بر هر کسی ولایت دارم (که بر ماسوی الله ولایت الهی دارم)، این علی است که ولایت دارد؛ الله اکبر.
