آن اتفاقی که در عالم معنا می افتد که آغاز سقوط و قهقرا و هلاکت است، "غفلت" است. بعد به شدتی که این غفلت مستولی شود، با گناه و خلاف عینیت یافته و پیشرفت می کند.
در فرهنگ الهی از آن وسیله ای که بشود به وسیله آن از این غفلت نجات پیدا کرد، و با چنگ زدن به آن بتوان از غفلت مصون بوده و از سقوط و قهقرا خود را نگه داشت به "حبل الله المتین"، و به "عروةالوثقی" یاد شده است: رشته و ریسمان الهی که احتمال گسستگی و پاره گی در آن نبوده؛ لذا: قابل اعتماد و اطمینان برای چنگ زدن و درآویختن به آن است.
تمسک و توسل و اعتصام به آن است که می تواند در آدمیان دائماً هشیاری و آگاهی را محفوظ دارد و آنان را از غلتیدن در ظلمت جهل و کفر و شرک و لایه های عجیب و غریب پنهان سهمگین آنها، در امان نگه دارد.
