با توجه به اینکه همه ی خوبی ها و زیبایی ها جلوه هایی از مقام نورانی امیرالمؤمنین هستند، و درخشش هایی از ایشان در ظلمت عالم می باشند؛ پس از آنِ ایشان هم هستند؛ لذا برای داشتن آنها، برای رسیدن به آنها، باید آنها را از خود ایشان طلب کرد؛ چطور؟
فرموده اند وقتی دعا می کنید مثل گرسنه ای دعا کنید که غذا طلب می کند؛ گرسنه ای که "مسکیناً و یتیماً و اسیرا" (انسان: 8)؛ یعنی: فاقد همه چیز است و در معرض تباهی و در انتهای قهقرا و نداری، در این حالت به کسی رسیده که همه چیز از آن اوست، ودر اختیار او؛ با چه حالی از او طلب می کند؟
او نازنین خدای متعال و حبیب خداست، ناز داشتن حق ایشان است و نیاز کردن وظیفه ی ماست؛ لذا تمنا باید کرد، تضرع باید کرد، تائباً، راغباً باید صدایشان کرد، و اصرار و سماجت کرد، و تا کام دل برنیامده، دست از طلب برنداشت.
