يكبار ديگريا علي
همانطور که گفته شد: همه ی خوبی ها و زیبایی ها از آن نفس نفیس رسول الله صلی الله علیه و آله یعنی امیر المومنین صلوات الله علیه می باشد؛ لذا:
حقیقت منتشره در عالم که هر موجودی را موجود کرده، 《 بود》هر خیر و برکتی، اولا وجود مبارک امیرالمومنین صلوات الله علیه است؛ ثانیاً، وراثتاً، نیابتاً، خلافتاً از ایشان، وجود مبارک ائمّه علیهم السلام هستند تا وجود مقدس صاحب الزمان صلوات الله علیه؛ اما اصل، وجود مبارک امیرالمومنین علیه السلام است، بقیه ائمه علیهم السلام به نیابت و خلافت از ایشان واجد کمالات ایشان هستند.
و اینکه از طرف خدای متعال و رسولش، ولایت مطلقه ی الهیّه بر همگان ولایت امیرالمومنین صلوات الله علیه است - به دلیل فرمایش 《من کنت مولاه فهذا علیّ مولاه》، آنجا که در واقعه ی غدیر می فرمایند: ولیّ من خدای متعال است و از طرف من، ولیّ من بر شما امیرالمومنین است - بینشی ایجاد می کند که هر کار خوبی، هر حُسنی، اعمّ از اعمال، افعال، عبادات، جلوه ای از امیرالمومنین صلوات الله علیه هستند.
پس اگر آدم بداند: 《نماز》، امیرالمومنین است؛ 《خوش اخلاقی》، امیرالمومنین است؛ جلوه هایی از امیرالمومنین است؛ آنوقت دیگر کوتاهی نمی کند، تنبلی نمی کند، اشتیاق پیدا می کند، با ادب، احترام و محبّت آن را به جا می آورد.
در مقابل، اگر آدم بداند هر ناروایی، هر زشتی، جلوه ای از دشمنان ایشان است، آنوقت دیگر آدم مشمئز می شود از این که کمترین کار زشتی انجام بدهد حتی اگر یک تندی کوتاه بوده باشد.
امام صادق علیه السلام فرمودند:
《نحنُ اَصلُ کلِّ خَیر ... و عدوُّنا اَصلُ کلِّ شَرّ 》 (الکافی۸: ۲۴۳)
ما منشا و ریشه ی هر خوبی هستیم.... و دشمنان ما منشا و ریشه ی هر بدی هستند.
نتیجه اش این است که:
آن کسی که محبِّ صادق امیرالمومنین صلوات الله علیه است، او را در تمام مظاهرش دوست خواهد داشت و نسبت به او اشتیاق خواهد داشت و دشمنان او را، در همه ی مظاهرش، دشمن خواهد داشت.
لذا آن کسی که میگوید: 《یا علی》، ولی از زشتی ها نفرت نمی کند، در ولایت هوای نفس خودش زندگی می کند.
