معناى ديگر اكمال دين به ولايت اميرالمؤمنين عليه السّلام، و رسيدن به رضايت الهى در اداى آيين به وسيله آن، اين است كه:
ترديدى نيست كه فعل الهى، مرضىّ اوست و لذا افعال ولىّ او يعنى وجود مبارك رسول الله و اميرالمؤمنين صلوات الله عليهما و آلهما كه فاعل به او هستند نيز بهمان سان؛ و لذا خواهان رضايت الهى بايد قبول ولايت (مالكيت و مَلِكيت: صاحب بودن و سلطنت داشتن) ولىّ الله را كرده باشد:
﴿إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ﴾ (مائده/55)
﴿اين است و جز اين نيست كه مالك و مَلِك شما خدا و پيامبرش و كسانى هستند كه ايمان آورده و نماز را به پا مى دارند و زكات را مى دهند در حالى كه در ركوع هستند﴾
بدين سان است كه شيعه ولىّ الله در قيامت، چنگ در دامان او، بى حساب در جنت نعيم خواهد بود.
