یادمان باشد...
در ماه رمضان آن چیزی که وجدانی و حاصل انسان می شود، خودِ خدای متعال است. این در طول لحظات روزه داری هست و در لحظاتی تشدید می‌شود که موقع افطار است.
در روایت هست که مومنین وقت افطار خوشحال می شوند، ما خیال می کنیم چون موقع خوردن است خوشحال می‌شوند، قیاس به خودمان می کنیم، قیاس به نفس می کنیم. نه، این نیست. اگر دقت کرده باشید، دم دم های افطار، انسان به وضوح توجه و وجدان شدیدتری نسبت به خدای متعال دارد.
مزد هر کاری را آخرش می دهند، وقتی روزمزد باشد مزد هر روزش را همان روز می دهند، اگر آدم ماهیانه کار کند مزد یک ماه را آخرش می دهند. ماه رمضان هر دو اینها را دارد. هم روزانه می دهند و هم آخرش در عید فطر.
اینکه وقت افطار، مومنین شاد می‌شوند. پیامبر فرمودند:
« یقول الله عزوجل الصوم لی و انا اجزی به و للصائم فرحتان فرحه حین یفطر و فرحه حین یلقی ربه» این پاداش روزانه است و آخرش هم در عید فطر.
وجدان در عید فطر خیلی عمیق تر است از آن وجدانی که هر روز اتفاق افتاده. لذا اگر حال و هوای خودتان را در عید فطر به یاد بسپارید، در روزهای سال -با کم و زیادش- می توانید تداوم بخشیده و تجدید و تشدیدش کنید.
