«معرفت - محبّت» قیمتی ترین گوهر خلقت است و «علم» از طرفی روش رسیدن به آن و از طرفی توضیح و تبیین آن است. هیچ حُسنی نیست مگر آنکه آفتی در کنار آن است، که اگر از آن مواظبت نشود، آن حُسن را آلوده کرده و به آن آسیب خواهد زد. آفت آن علمی که راه رسیدن به حقیقت الاهیّه است، عمل نکردن به آن علم است .
برای تذکّر به این نکته و توجّه به این آفت، مضمون بعضی از فرمایشات اهل بیت علیهم السّلام را در این باره یادآور می شود:
- عالمی که به علم خود عمل نکند، جهنّمیان از بوی تعفّن او اذیّت می شوند.
- علم ودیعه ای الاهی است. پس کسی که عمل به علمش نکند نام او در دیوان خائنین ثبت می شود.
- شدیدترین عذاب برای عالمی است که از علمش بهره نبرد.
- کسی که به علمش عمل نکند بوی بهشت در قیامت به او نمی رسد.
- هر علمی وبال صاحبش است مگر آن کس که به آن علم عمل کند.
- عالمی که به علمش عمل نکند موعظه ی او در قلب ها اثر نمی کند؛ چنان چه باران بر سنگ سخت فرو نمی رود.
- همانا علمی که به آن عمل نشود جز دور شدن از خدای متعال بهره ای ندارد.
- علمی که از اهلش گرفته شود و به آن عمل شود مایه ی نجات است، و عالمی که علمش را ترک کند هلاک می شود.
