بسم الله الرحمن الرحیم
ای عبدالعظیم! از سوی من به دوستدارانم سلام برسان و به ایشان بگو:
شیطان را به خود راه ندهند،
و به آنان فرمان ده به راستی در گفتار و ادای امانت،
و در آن چه به کارشان نمی آید، خاموشی ورزند؛
و ستیزه جویی را کنار نهند و به یکدیگر روی آورند که موجب نزدیک شدن به من است.
و به در افتادن با یکدیگر خود را مشغول نسازند که من با خود عهد کرده ام هر که چنین کند و دوستی از دوستان مرا به خشم آورد از خدا بخواهم در دنیا سخت ترین عذاب را بدو رساند و در آخرت در شمار زیانکاران باشد.
و ایشان را آگاه ساز که خداوند، نیکوکار آن ها را خواهد بخشید و از بد کارشان در خواهد گذشت؛ مگر کسی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستان مرا بیازارد یا کینه او را به دل گیرد؛ که اگر چنین کند خداوند او را نبخشاید تا زمانی که از این اندیشه بد، باز نگردد، اگر بازگشت (چه بهتر) و گرنه روح ایمان از دلش رخت بربندد و از ولایت من بیرون رود. و او را از ولایت ما بهره ای نخواهد بود و از این سرنوشت بد به خدا پناه می برم.
اختصاص: ۲۴۷؛ بحار الانوار۲۳۰:۷۱
راه آراسته شدن به این نصیحت و وصیت :
ایشان به حضرت عبد العظیم علیه السلام فرموده اند:
« به دوستانم سلام برسان و به ایشان بگو...»؛ پس:
اولا جواب سلام ایشان را بدهیم ؛ که سلام دادن مستحب است و جواب آنرا دادن واجب.
ثانیا تک تک جملات را با خواندن خود ، از وجود مبارک حضرت عبدالعظیم علیه السلام شنیده ، و آنها را از راه گوش در قلب خود وارد کنیم ؛ تا ان شاالله به برکت نورانیت کلام وجود مبارک گوینده آن ، و به عنایت ایشان ، آن معنا ، قلبی ما گردیده و ما متخلق به آن شویم.
