چرا این همه عبادت ها و زیارت ها و خصوصاً گریه ها، کارساز نیست؟ و بار ما را نمی بندد؟
بیاییم یک بار دیگر در برخی از روایات ثواب گریه بر سیدالشهدا سلام الله علیه و اهل بیت علیهم السلام ، و ارزش بی مانند آن تأمل کنیم:
"لکل شیء ثواب الا الدمعة فینا"؛ (کامل الزیارات: ۱۰۶)؛ یعنی: هر چیزی، هر کار خوبی ثوابی دارد؛ پاداش (معینی) دارد، الا گریه ی بر ما، مگر اشک ریختن بر ما که برای ثواب و پاداش آن حدّی نیست.
"نفس المهموم لظلمنا تسبیح و همّه لنا عبادة و کتمان سرّنا جهاد فی سبیل الله"؛ (امالی طوسی: ۱۱۵)، و بعد فرمودند: "یجب ان یکتب هذا الحدیث بالذهب"؛ حقیقتاً همین طور است، فرموده اند: اگر کسی به خاطر ظلمی که بر ما اهل بیت علیهم السلام رفته ، مهموم و مغموم بوده و به این مطلب مداومت کند -نه اینکه بعضی وقت ها-، به جایی می رسد که حقیقتاً وقتی به نفَس خویش توجه کند، می بیند در این نفَس "سبحان الله" لحاظ است؛ به این ترتیب چنین کسی نفس که می کشد دائماً می گوید: "سبحان الله".
"من تذکر مصابنا و بکی لما أرتکب کان معنا فی درجاتنا یوم القیامة..."؛ ( امالی شیخ صدوق: ۷۳ ) .
ابن فضال از پدرش نقل می کند و ایشان از حضرت رضا صلوات الله علیه که فرمودند:
هر کس مصیبت ما را یاد کرده، و بعد ، بر ان چه برما رفته است ، گریه کند، روز قیامت با ما و در درجه ی ما خواهد بود.
اما جواب از سوال:
حارث بن یحیی از حضرت امام باقر علیه السلام در مورد آیه شریفه « وإني لغفار لمن تاب وآمن وعمل صالحا ثم اهتدى» ؛ « من بخشنده گناه کسی هستم که روی خود (را به من ) برگردانده و ایمان آورده (رعایت ادب حضور مرا کرده ) و عمل نیک کرده ، سپس راهبرده شود » فرمودند :
ألا ترى كيف اشترط ولم ينفعه التوبة والإيمان والعمل الصالح حتى اهتدى؟ والله لو جهد أن يعمل بعمل ما قبل منه حتى يهتدي، قلت: إلى من جعلني الله فداك؟ قال: إلينا ؛ ( تفسير قمي ۶۱:۲ ) ؛
نمی بینی که چگونه شرط گذاشته شده که توبه و ایمان و عمل صالح نفعی ندارد مگر با راه یافتن ؟
به خدا قسم ، هر تلاشی برای انجام هر عملی برای پذیرفته شدن شود ، از او پذیرفته نمی شود ، مگر انکه هدایت شده باشد (راه برده شده و راه یافته باشد ).
عرض کردم : خدا مرا قربان شما بکند ، به چه کسی( راه یافته باشد ) ؟
فرمودند : به ما.
یعنی : همه این اعمال ؛ از جمله گریه و زیارات و عبادات ، هنگامی مفید فایده است که سبب یافتن وجود مبارک اهل بیت علیهم السلام و داشتن انان و بودن با ایشان باشد ؛ (تقوا ؛ و این همان بیان آیه شریفه « انما یتقبل الله من المتقین ؛ مائده۲۷ » است ) ؛
نه انکه بعد از گریه و زیارت و عبادت ، از ان توجه و یافته ، اعراض کرده ، و غافل از آنها ، راه و کار پیش از ان را درپیش گیرد ؛ که متاسفانه معمولا چنین است ؛ و چنین است حکایت و حکمت دست های خالی .
