گفتارهايی کوتاه به مناسبت نیمه شعبان
سرورم!
سیّد صمد!
جسارتا عرض می کنم ، از نشانه های خرابی کار ما این است که برای صداقت در تملیک دار و ندار (بیعت) به شما ، هر چه زور میزنیم دلمان با زبانمان همراهی نمی کند. ولی ابراز احساس مسکنت و بی چارگی در نبود شما که دامن گیر همه هست، که مشکل نیست؛ چه میشود که صادقانه نمی گوییم:
خدایا «وارحَم استِکانَتنَا بعدَه» . چون در فراق شما بیچارگی دامن گیر همه است؛ همه سرگردان، آواره، در به در و پر از دغدغه اند. هر کس خود را به نوعی سرگرم می کند، تا یاد تنهایی کلافه کننده ی خود نیفتد؛ یاد خلأ سرسام آور زندگی مذبوحانه ی خالی از شما نیفتد؛ یاد این نیفتد که نمی داند کجای زندگی ایستاده و از کجا آمده و به کجا می رود و دارد چه غلطی می کند؟!
سرورم! ما در جایی زندگی می کنیم که سیزده و سیزده بدر نحس است، ولی غیبت شما اگر ١٣٠٠ سال هم طول بکشد نحس نیست؛ هم چنان که تا کنون بوده!
به قول حافظ :
این چه استغناست یا رب و این چسان دون همّت است
این همه درد نهان هست و هوای آه نیست .
ولی با این همه، خدایا! «وارحَم استِکانَتنَا بعدَه»
خدایا ! به بیچارگی و درماندگی ما، در جدایی ما از او، رحم کن.
