روز ولادت صاحب الزمان علیه السلام؛یعنی:احساس روشنایی خورشید پشت ابر
در آیه نور می فرماید که:نور الاهی در ظرفی است که آن ظرف خود نیز درخشان است،مواقعی از زمان که با آن حقیقت الاهیه نسبت دارد نیز همانند ظرفی برای آن می باشد؛به همین دلیل است که حال و هوای آن زمان ها به مناسبت عید و یا عزا بودن،برای آن حقیقت،دل باز و یا دلتنگ هستند؛مسرور و یا اندوهگین می باشند.
چنین روزی هشیار باشیم تا از معنویت شب و روز آن دل را سیراب کنیم.حال که برکت الاهی به ما رو کرده،ما به آن پشت نکنیم و آن را پیش خود نگه داریم: در روزی ، و هفته ای ، و ماهی ، و سالی ، و عمری زندگی کنیم که امام زمان علیه السلام؛ یعنی: صاحب و سرور ما در ما و زندگی و دنیای ما حضور یافته و هستند. .به این ترتیب تذکر به حضور ایشان را حفظ کرده و با وی زندگی کنیم ؛ که خدای متعال فرمود : « هو معکم أین ما کنتم ؛ حدید : ۴ ».
مگر روز نیمه شعبان،صاحب الزمان علیه السلام به دنیا نیامده تا بماند تا روزی که دنیا را آبادان کند؟پس:حالا که او همراه ماست،بیایید ما هم با او همراه باشیم تا آن روز موعود.مهم نیست آن چه زمانی باشد،مهم این است که تا ما هستیم با او باشیم و گوش به او داشته باشیم.سکوت او نیز مهربان است.به آن گوش دهید و معرفت و مهربانی او را نوش کنید.در فرهنگ زیبای شیعی ما،کم نیستند کسانی که آرزوی دیدار امام زمان علیه السلام را دارند،کسانی که بتوانند نگاهی به حضرتش بکنند ولی آیا تا به حال دیده اید که کسی آرزویش این باشد که وجود مبارک ایشان نگاهی به او فرمایند؟
نگاه ما به ایشان اگر خود حضرتش مدد فرمایند اتمام حجت برای خوب ترین بودن است؛ولی نگاه ایشان به ما،خوب ترین شدن است.
اولی قرار گرفتن در جاده سعادت است،دومی سعید شدن است.
اولی همان ایمان آوردن است،دومی مومن شدن.
