کمی توضیح در باره ی فصل چهاردهم
١- وجود مبارک امام علیه السّلام در هر زمانی، اصل هر خیری است: اصل حیات و حقیقت هر نعمت و برکت، و هر حسن و حسنه.
چکیده و فشرده معنای کاربردی «غیبت» آن وجود مبارک، نبودن و دیده نشدن نیست؛ بلکه «شناخته نشدن» است. امام صادق علیه السلام فرمودند: «.....یرونه و لایعرفونه» (الفقيه٢: ٥٢٠) او را می بینند ولی نمی شناسند.
٢- پس هنگامی که نسبت به اصل خیر معرفتی نبود؛ پس نسبت به فروع آن نیز معرفتی نخواهد بود؛ و زندگی در فقدان معرفت، زندگی در تاریکی جهل و حیرت و گمراهی از هدایت خواهد بود.
٣- و چنین است که یافتن او به دل و داشتن او رمز نیک بختی و شادکامی است، که اگر جمع مردمان در پی آن نباشند، فرد خود می تواند در پی آن بوده و با یافتن آن زندگی خود را از منجلاب نکبت غیبت رهایی بخشد.
٤- آنچه در این فصل آمده، از مؤثرترین راهکار های استمداد از ساحت مقدّسه ایشان برای دستگیری و نجات از ورطه حیرت و ضلالت است.
