کمی توضیح در باره ی فصل سی و نهم
اگر مسلمانی بداند که خدای متعال می فرماید:
«مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ أَساءَ فَعَلَيْها» (جاثیه:۱۵ و فصلّت :۴۶)
«إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها» ( الاسراء:۷)
هر که نیکی کند، به خود نیکی کرده و اگر بدی کند به خود بدی کرده است
آیا به خود جرأت می دهد که در هر شرائطی بدی کند؟!
و این در حالی است که خدای متعال نیز می فرماید:
اگر کسی به تو خوبی کرد، تو در مقابله با آن، خوبی بیشتری بکن و اگر به تو بدی کرد، تو به او خوبی کن.
«ادْفَعْ بِالَّتي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ»(مومنون:۹۶)
بدیها را به آن چه نیکوتر است دفع کن.
«وَ لا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذي بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَداوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَميم» (فصلت:۳۴ )
و هرگز نیکی و بدی یکسان نیستند ؛ همیشه بدی را به بهترین شیوه دور کن تا جایی که گویا کسی که بین تو و او دشمنی است گویا دوست صمیمی توست٫
«وَ يَدْرَؤُنَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ»(رعد:۲۲)
[کسانی که طالب رضای خدای متعالند] به جای بدی های مردم نیکی می کنند.
جائی که منطق الهی دین و حکم عقل چنین است، مقابله به مثل کردن در دیدن بدی، حکم نفس امّاره تنگ نظر رشد نکرده است که همانند کودکان در دعواهای کودکانه و از سرِ لجبازی مقابله به مثل می کند.
