کمی توضیح در باره ی فصل بيست و سوم
١- در هم جواری زیبایی و زشتی ، آن که تاثیر می پذیرد زیبایی است؛ مانند خراب شدنِ کمی از یک میوه ی سالم که کم کم بیشتر شده و سرانجام تمام آن را تخریب می کند و مانند پیدا شدن لکّه ی سیاهی در دلی نورانی که سرانجام همه ی آن را تیره و تار می کند.
٢- مقبول و محبوب خدای متعال، طهارت و عصمت و بنده ی مطهّر معصوم است. و دیگران به شدّت فاصله ای که با آن بنده دارند در درگاه الهی دارای منزلت می باشند. فاصله ی دیگران با آن بنده ی شاخص، میزان زشتی ها و گناهان آنان است. میزان عدم برخورداری آنان از طهارت و عصمت و آلوده بودن به گناه و معصیت. این تفاوت و فاصله آن چنان است که وجود مبارک امیرالمومنین صلوات الله علیه می فرمایند:
لَا يُقَاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَحَد (نهج البلاغة: ٤٧)
و یا وجود مبارک امام صادق علیه السّلام فرمودند:
نَحْنُ أَهْلَ الْبَيْتِ لَا يُقَاسُ بِنَا أَحَد (علل الشرائع ١: ١٧٧)
حال که چنین است آیا به فکر چاره ای نباید بود؟!
همّتی ای همراهان!
با کریمان کارها دشوار نیست!
