از مصاديق اعلاى ظهور و تجلّى حقيقت الهيّه، جلوه جانانه و ظهور عالم گير امام حسين عليه السّلام در واقعه كربلاست.
و از آثار اين امر حضور و نقش فعّال ايشان، در ظهور امام زمان علیه السّلام و قبل و بعد از آن می باشد؛
قبل از ظهور براى جلب رضايت ساحت مقدّسه اى كه رضايتش رضايت خداى متعال در هر امرى از جمله ظهور و اصلاح امر است.
و نيز براى ايجاد زمينه عاطفى و قلبى در مردمان، چه قبل از ظهور، چه در ضمن ظهور، و چه بعد از ظهور؛
چرا كه اقامه امامت امام موكول به اقبال مردمان است؛
زمينه ظهور چه قبل از آن، چه در ضمن آن، چه بعد از آن، حسينى است:
قبل از ظهور، براى تعجيل و تسريع آن با زيارت عاشورا:
" فَأَسْالُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَ مَقَامَكَ وَ أَكْرَمَنِي أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه».
در ضمن ظهور، با پرچم "يا لثارات الحسين"؛ كه نشانه حرف اول ظهور صاحب الزمان عليه السّلام است.
و بعد از ظهور، اوّلين در رجعت با همه لوازم، ومقتضيات آن.
والحمدلله ربّ العالمين. يا حسين!
